Stary most w Burzeninie, drewniany.

Z nieba żar, wakacyjnych dni czar.

To Burzenin mój - jak malowany.

Obraz, który odpłynął -

a żal.

Stary most, który znał każdy sekret,

czuły szept i gitary mej dźwięk...

Kiedy patrzę na zdjęcia pożółkłe,

jeszcze w uszach rozbrzmiewa mi śpiew.

Tu wieczorem zbierali się młodzi,

słychać było wesoły ich śmiech.

Przyjeżdżali z Sieradza i Łodzi -

most drewniany w pamięci ich jest.

Pozostawił w ich sercach wspomnienia:

z Burzenina ze Strumian jak dom,

w którym chlebem i solą się dzielą

przyjaciele złączeni przez most.

Stary most w Burzeninie, drewniany.

Z nieba żar, wakacyjnych dni czar.

To Burzenin zapamiętany.

Tylko mostu już nie ma -

a żal.